Ik had er echter helemaal geen beeld bij. Zelf had ik altijd een rustig leven gehad. Nooit een grote of traumatische gebeurtenis meegemaakt waar ik stress van had kunnen krijgen. Altijd al veel vrienden gehad, had een fijne en gezellige thuissituatie waar ik woonde met mijn ouders en mijn broer. Ook was ik lid van de tennis club waar ik elke week met veel plezier trainde. Maar in de zomer van vorig jaar veranderde mijn leven. Mijn ouders gingen op vakantie naar Griekenland. Onderweg naar het vliegveld hebben ze een ongeluk gehad waarbij ze zwaar gewond raakten. Ik was op school toen ik gebeld werd en kon het wilde het eerst niet geloven. Ik ben meteen in mijn auto gestapt en naar het ziekenhuis gegaan. Toen ik daar aan kwam waren mijn ouders er inderdaad slecht aan toe. Ze waren gelukkig wel weer bij bewustzijn maar hadden veel pijn en meerder botbreuken. Er werd gezegd dat ze nog een lange weg te gaan hadden om te genezen en revalideren.

Mijn leven ging gewoon door maar ik had er wel veel last van. Ik bleef er constant aandenken. Ook kostte het mij veel tijd, want toen ze uit het ziekenhuis kwamen moest ik ze thuis helpen rondkomen. Het leverde me allemaal veel stress op en ik begreep nu dus waar mijn vrienden het altijd over hadden. Mijn schoolprestaties gingen eronder leiden, ik kon me niet meer concentreren en was constant moe. Ik had geen tijd meer om naar de tennisclub te gaan en zag mijn vrienden veel minder dan eerst. Hierdoor voelde ik me eigenlijk alleen maar slechter en mijn stress verergerde. Toch probeer ik positief te blijven en probeer ik eraan te denken dat het uiteindelijk wel goed komt. Mijn ouders zullen uiteindelijk genezen en mijn leven zal ooit weer worden zoals het is geweest. De laatste tijd probeer ik op deze manier te denken en ik merk dat het me helpt. Ook doe ik af en toe mindfulness en ademhalingsoefeningen voordat ik ga slapen. Ik merk dat dit me goed doet en begin me langzaam beter te voelen en ik begin te wennen aan een tijdelijk andere manier van leven.